جارو یا سازه یا شاجه (به گویش مازنی)، از گیاهی بومی به نام ارزن ساخته می شود. در بعضی از مناطق استان مازندران، این گیاه کشت و برداشت می شود و پس از خشک شدن، به صورت دستی بافته می شود.
بافندگان جارو با دقت ساقه‌های گیاه ارزن را در کنار هم قرار می‌دهند و برای دسته جارو، از سیم‌هایی باریک و ظریف استفاده می‌کنند، همچنین از نخ‌های پلاستیکی رنگارنگ در قسمت تاج، بهره می‌گیرند.
به دلیل توسعه شالیزارها و باغ‌های مرکبات، کشت گیاه ارزن در استان مازندران کاهش پیدا کرده است. کم کم با تولید جاروهای برقی و رواج پیدا کردن آنها، استفاده از جاروهای دستی کاهش یافت. تنها منطقه استان مازندران که هم اکنون خرید و فروش جاروهای دستی در آن رواج دارد، امیرکلای بابل می‌باشد. شغل و پیشه اصلی مردان در امیرکلای بابل، خرید و فروش و جاروبندی است، همچنین اغلب زنان در امیر کلاً، جهت کسب درآمد، جارو می‌بافند و به عمده فروشان این صنف می‌فروشند.
برخی بر این باورند که جاروبافی در امیر کلاً، به دوران زندیه باز می‌گردد. در آن زمان، از جارو جهت تزئین حسینیه‌ها و امام زاده‌ها استفاده می‌شده.
